No llores amor mio
quejarse es darle de comer al saqueador
sientate en un siglo
bajo este árbol que arde fresquisimo
bajo esta lluvia jovial
de profundas transparentes raices
No llores amor mio
ellos están muertos entre los vivos
comen tu llanto voraces
son una parte del dios ateo de la muerte
No llores amor mio
la noche comparte ramas con tu llanto
y la lluvia adora los labios de tu risa
tu llanto es un tesoro de islas
que solo el mar y tus párpados tutean
aunque ellos crean
que es la cascara de sus crímenes.
Empapados por la lluvia
bajo el árbol encendido
estamos a rasguardo de los saqueadores
que sin vernos
acarrean sus tumbas
y se desvanecen y se borran
en este charquito de lagimas
mientras tus ojos clarean
como un árbol que canta.
Non chores amor mio
queixarse é darlle para comer ao saqueador
sientate nun século
baixo esta árbore que arde fresquisimo
baixo esta choiva xovial
de profundas transparentes raices
Non chores amor mio
eles están mortos entre os vivos
comen o teu choro voraces
son unha parte do deus ateo da morte
Non chores amor mio
a noite comparte ramas co teu choro
e a choiva adora os beizos da túa risa
o teu choro é un tesouro de illas
que só o mar e as túas pálpebras tutean
aínda que eles crean
que é a cascara dos seus crimes.
Empapados pola choiva
baixo a árbore acesa
estamos a rasguardo dos saqueadores
que sen vernos
carrexan as súas tumbas
e desvanécense e bórranse
neste charquito de lagimas
mentres os teus ollos clarean
como unha árbore que canta.
Debe estar conectado para enviar un comentario.